Ramazan, değişimin bir teorisi değil; fiili, pratik bir tatbikatıdır. Bir teori değil yani, öyle yaldızlı bir felsefe falan değil. Geliyor, hepimizi içine alıyor; “imsak” diye emrediyor, biz yemeyi, içmeyi kesiyoruz. “Oruç” diyor, “peki efendim” diyoruz, yiyebilirsin diyor, biz yemeye başlıyoruz, iftar yapıyoruz. İftardan sonra rehavet çöküyor, “rehaveti bırak teravihe” diyor, teravihe gidiyoruz, “mukabele” diyor, mukabeleye gidiyoruz. “Canından bir sadaka ver” diyor, sadaka veriyoruz. Arkasından kulağımıza fısıldıyor, diyor ki “dostum, ben sadece yemekten içmekten imsak demedim” diyor. “Ben seni hurmadan, çorbadan, yemekten alıkoydum, sen kardeşinin etini yemeye, gıybet yapmaya, dedikodu yapmaya başladın” diyor. “Diline sahip çık!” diyor,“gözüne oruç tuttur!” diyor. En önemlisi de “kalbini yokla, kalbine oruç tuttur!”“Gönül kırıyorsun.” Ben sana “orucu kırma!” diyorum,“sen insanları bozuyorsun!” Ben sana “orucu kırma!” diyorum “sen Allah’ın tecelli ettiği kalpleri kırıyorsun” diyor.
